Cello

In mijn achtste levensjaar ben ik begonnen met cello spelen. Ik heb maanden bij mijn ouders moeten zeuren voordat ik 'eindelijk' mijn eerste les kreeg. Wat was ik blij toen ik mijn eerste les kreeg !

Nu, zo'n acht jaar later speel ik nog steeds cello. Er komen nu veel mooiere klanken uit dan in het begin, en ik heb sinds een half jaar een nieuwe cello gekregen(van mijn ouders, opa&oma, en oma: instrumenten zijn duurder dan auto's!!).

Om een beetje geluid uit 'dat ding' te krijgen moet je hard werken. Dat gaat niet in een uurtje, en ook niet in 100 uurtjes. Elke dag oefenen, luisteren, opnieuw proberen, fouten corrigeren, en les krijgen van een professionals: Kortom jaren bikkelen, en nog een jaren bikkelen. Je zal er volledig voor moeten gaan, anders houd je het niet vol. Liefde voor het instrument is dan ook heel belangrijk. Ook ik ben nog aan het bikkelen, ik wil zo graag goed kunnen spelen. Het lijkt mij prachtig om in het concertgebouw te zitten, en dan mee te mogen spelen. Die kick ! Voor mensen iets moois maken zonder te hoeven praten. Elke emotie kan je uitdrukken door te spelen.

De emotie, de klank, het spelen, het instrument. Alles aan een cello trekt mij...